Zo’n 5 jaar geleden begon ik met blogs. Het schrijven van deze kleine verhalen, is voor mij een manier om heel veel te delen met jullie. Over MAGGY’S en over mijzelf. Mijn blogs hebben daarom altijd een persoonlijke lading. Maar ik vertel natuurlijk niet altijd alles. Onderwerpen als verdriet, gevoelens van onmacht. Die deel ik niet… Tja, wie zit daar op te wachten, denk ik dan.
Vandaag deel ik die gevoelens wel. En dat heeft een bijzondere reden.
Het is vrijdagavond. Samen met mama ga ik naar de kapper voor haar wekelijkse bezoek. Prachtig ziet ze eruit. Verzorgd, mooie kleding aan en een lieve, dankbare glimlach op haar gezicht. Ze geniet van dit soort uitjes. En ik geniet ervan haar zo gelukkig te zien. Haar zo gelukkig te kunnen maken.
Als je ‘het’ niet weet, zie je een moeder en een dochter die samen aan het genieten zijn. Er is niets te zien. De realiteit is helaas anders.
Na ons vrijdagavondritueel breng ik haar naar ‘huis’. Haar ‘huis’ heeft een deur, die ze zelf niet kan openen. De deur van haar “huis” gaat altijd op slot. En haar kamer bevindt zich op een gesloten afdeling in een verzorgingshuis. Het is een liefdevolle omgeving. Er werkt een team wat er alles, maar dan ook alles aan doet om haar en alle andere bewoners gelukkig te maken. Vandaag is mama bij ‘thuiskomst’ niet gelukkig. Ik breng haar naar haar kamer en ik zie haar verdriet. Ze is bang. De tranen rollen over haar wangen. Ze is niet meer machtig om te vertellen wat ze voelt. Haar ogen kijken een vreemde gloed. Dan kijkt ze me smekend aan en vraagt: “Mag ik alsjeblieft mee naar jouw huis?”.
Mama heeft Alzheimer. Deze dementie-ziekte begon jaren geleden. Heel geleidelijk. En heel vilein.
Een sterke vrouw. Een positieve vrouw. Daadkrachtig. Een vrouw die nooit bij de pakken neer zit. De zware tegenslagen in haar leven aanvaardde ze in geloof, nooit opstandig. Toen Alzheimer in haar leven kwam, veranderde ze langzaam. Stap voor stap brak deze ziekte haar persoonlijkheid af. Kwam er haar angst en onrust. En liet hij haar vergeten. Elke keer weer meer.
Mama speelt een grote rol in mijn leven. Zij geeft mij onvoorwaardelijke liefde. Als kind leerde ze mij de regels van het leven. Ze stimuleerde me om altijd goed voor mezelf te zorgen. Onafhankelijk te zijn. Als puber clashte ik elke dag met haar. Als volwassen vrouw begreep ik haar beter, en zij mij. En stond ze achter elke stap die ik zette.
Haarscherp herinner ik me het moment dat ik haar vertelde ‘Mama, ik ga een winkel beginnen’. Ik was voorbereid op kritische vragen. Niets van dat alles. Vanaf dag 1 geloofde ze in mijn plan en motiveerde ze me juist deze stap vooral te zetten: “Dit kun jij. Doen lieverd. Wie niet waagt, zal ook nooit winnen!”.
In het begin was mijn moeder intens betrokken bij mijn bedrijf. Ik nam haar weleens mee op inkoop.
Jarenlang deelde ik alle leuke ervaringen met haar. Mijn successen. En mijn zorgen. Jarenlang poetste ze mijn winkel. En ging er geen dag voorbij of ze kwam langs. Tot het dus niet meer ging.
Voor mij is Alzheimer een ziekte, waarbij ik niet heel veel anders kan doen dan toekijken, mijn liefde kan geven en vooral moet accepteren dat de rollen omdraaien. Hoe moeilijk dat ook is.
Juist daar wringt het bij mij. Hoezo niets doen?! Ik wil wél wat doen. En dus ga ik wat doen.
Op zaterdag 2 juni organiseer ik namens MAGGY’S een grootse inzamelingsactie voor Alzheimer Nederland. Ons doel? 20.000 euro binnenhalen voor Alzheimer Nederland en het Alzheimer Café Bunschoten-Spakenburg, dat dit jaar haar 10-jarig bestaan viert.
We gaan dit doen met een Spinningmarathon op het Oostpoortplein, dat naast MAGGY’S ligt. Vanaf 8.00 uur beginnen we met spinnen en dat gaan we de hele dag door doen, tot 18.00 uur. In samenwerking met Boutique Studio C. De dag van onze Spinningmarathon heeft als thema ‘Vergeet Mij Niet’. Dat thema komt in allerlei vormen terug. Alle info hierover vind je op de speciale site: www.vergeetmijniet-maggy’s.nl
Wil je niet mee spinnen en wel graag een gift doen? Dat kan op rekeningnummer: Vergeetmijniet-Maggys – NL20RABO0328915734
Zal onze inzamelingsactie verlichting brengen en mama beter maken? Nee, zeker niet. Vooralsnog is er geen geneesmiddel voor deze ziekte. Toch heeft Alzheimer Nederland zich als doel gesteld om deze slopende ziekte onder controle te krijgen. Daarvoor is veel geld nodig voor onderzoek. Daar kan ik wel voor zorgen. En dat doe ik het liefste met zoveel mogelijk mensen samen en ook met jullie. Want samen weten we veel meer en kunnen we veel meer bereiken.
Liefs Maggy
