Steeds meer besef ik dat “mama” een bijzonder woord is. Het is een benaming voor een vrouw die in je leven hoort. Een vrouw die jou de regels van het leven leert, je onvoorwaardelijke liefde geeft en je begeleidt naar volwassenheid. In het begin van je leven staat ze in het middelpunt, in de pubertijd wil je haar het liefst ergens anders parkeren en later in je leven staat ze aan de zijlijn. Maar het bijzondere is dat ze er altijd is, in elke fase van je leven.

Mijn moeder

Mijn moeder leeft door Alzheimer in haar eigen wereld. Toch is er in haar wereld nog altijd de meeste plaats voor ons als haar kinderen. Dat vind ik bijzonder en daar ben ik dankbaar voor. Haar liefde is nog steeds zo intens tastbaar dat ik er vaak van onder de indruk ben. Al vallen er heel veel functies in haar hersenen uit, haar liefde voor ons blijft overeind.

Het moment waarop ik binnenkom en haar ogen zie stralen, de knuffels die ze me geeft, haar hand die de mijne stevig vastpakt – het geeft me allemaal een gevoel van liefde. Ze herkent nog altijd de blik in mijn ogen, ziet het als ik moe ben of als er iets is, en ze voelt mijn stemming feilloos aan. Al draaien de rollen nu langzaamaan om en moet ik voor mijn moeder zorgen in plaats van andersom, ik blijf haar kind en dat gevoel is onbetaalbaar. Wat een voorrecht dat ik zo’n moeder heb!

Ik als moeder

Dat laat me nu, op vakantie, even stilstaan bij mezelf als moeder. Ik kijk naar mijn jongens die samen aan het knokken zijn (een soort liefdestaal tussen broers, denk ik). Ik geniet van ze en zie wat voor mooie kerels ze zijn. Ik zie het net als mijn eigen moeder aan de blik in hun ogen als er iets is. Ik merk het als ze willen praten. En ik zie het ook als ze me even parkeren en me niet leuk vinden.

Op zulke momenten besef ik weer wat je taak is als moeder: je kinderen in liefde begeleiden naar volwassenheid en dan aan de zijlijn gaan staan, durven loslaten en erop vertrouwen dat “liefde” het enige woord is wat mooie mensen van ze maakt.

Loslaten in het moederschap 

Als je kinderen klein zijn, heerst er vaak nog een romantisch beeld. Ze zijn schattig, lief en ondeugend. Ze zijn veilig en dicht bij je, je kent hun vriendjes en ze liggen op tijd in bed. Hoe anders wordt het als ze opgroeien tot pubers en volwassenen. De tijd is aangebroken om los te laten en erop te vertrouwen dat je het “goed” hebt gedaan. Mijn rol als moeder moet ik herpositioneren. Ik moet niet meer het middelpunt van hun leven willen zijn. Het is aan mij om aan de zijlijn te gaan staan, afstand te nemen en mijn jongens te laten voelen dat ik er altijd voor hun ben.

Juist tijdens dit proces van loslaten vraag ik me weleens af of ik het wel goed doe. Ben ik een goede moeder? Maak ik de juiste keuzes? Ben ik niet te streng? En ben ik er wel genoeg voor mijn zoons?

Oneindig veel liefde

Terwijl ik dit schrijf, gaan mijn jongens opeens naast me zitten. Ze zijn uitgeknokt. Ze werpen een blik op mijn laptop en schieten allebei in de lach. “Heb je háár weer… Waarom denk je altijd zo veel na?”. Ik probeer uit te leggen wat ik voel en zie ze denken.

Ik leg hen uit dat ik het soms moeilijk vind om een goede moeder te zijn en dat ik soms onbewust ook fouten maak. Ik deel met ze dat ik soms bang ben en dat ik hoop dat ze de goede keuzes in hun leven maken. Ik zie ze denken. Om vervolgens hun telefoon te pakken en naar YouTube te gaan. Boys will be boys.

Maar na 20 minuten komt er uit het niets een reactie: “Mam, we houden gewoon van je. Dat kun je niet altijd uitleggen en we weten heus wel dat je het goed bedoelt, ook al ben je soms vervelend.”

Ik slik. Moeder zijn is zo veel moeilijker dan een bedrijf leiden. En toch heeft het me zo veel mooier gemaakt. Zij hebben me kwetsbaar gemaakt, waardoor zij sterk zijn geworden. Ik heb ze leren praten, zij leren me zwijgen.

 
Liefs,

Maggy
 

Dit bericht is gepost in Blog. Bookmark de link.

12 reacties op “Mama

  1. Tonny van Noordenburg zegt:

    Oh Maggy zo mooi omschreven van je moeder die rot ziekte gelukkig herkent ze je nog en je kinderen kunnen zich geen betere moeder en vader wensen

  2. Wilna v d Groep zegt:

    Wat een mooi stukje maggy. Zo waar. Je hebt een mooie moeder. Daar mag je trots op zijn. Hou de lieve woorden van je mannen in je hart. Loslaten is moeilijker dan de hele bevalling was?

Laat een reactie achter op Wilna v d Groep Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *