Het is begin maart. Op mijn vrije dag ontvang ik een groeps-what’s app vanuit de winkel: ‘Maggy, dit geloof je niet!’. Ik snap er niets van en vraag wat er dan is? Geen reactie. Ik besluit er verder geen aandacht meer aan te schenken. Op een gegeven moment check ik mijn mail op m’n telefoon: zit er een scan in van een uitnodigingbrief van het Koninklijk Huis. Of ik op 11 april aanwezig wil zijn op de jaarlijkse lunch die Prins Willem-Alexander en Prinses Máxima – inmiddels onze Koning en Koningin – organiseren voor burgers die iets hebben betekend voor het land. Ik. Maggy Hopman. Wat een eer!
Na de eerste schrik en blijdschap, ga ik gewoon weer over tot de orde van de dag. Drie dagen voor ‘de happening’ bedenk ik ineens: wat trek ik eigenlijk aan? Als eigenaresse van Maggy’s Mode wil ik natuurlijk wel modisch voor de dag komen, maar er ook een touch van mijn persoonlijkheid aan geven. Tegelijk wil je niet overdressed zijn en Prinses Máxima proberen te overtroeven. Uiteindelijk laat ik me inspireren door haar stijl: elegant, smaakvol en het Valentino-gevoel. Dat resulteert in een mooie poederroze crêpe broek, een zachtleren jasje in tye-die, prachtige hoge sleehakken van Unisa en een bijpassend tasje.
Na een goede nachtrust en een uur sporten is het zover: de kleding gaat aan, de make-up op en ruim op tijd vertrek ik – in mijn pasgewassen auto – naar Paleis Noordeinde. Als een kind zo blij: enorm nieuwsgierig hoe het zal zijn. Eenmaal aangekomen op het paleis loopt de spanning toch een beetje op. De enorme brede trap maakt indruk. Oké Maggy, zeg ik tegen mezelf: rug rechtop, schouders naar achteren, kleine stapjes – normaal loop ik altijd lekker door – en elegant die trap op! Wanneer ik boven kom, zwaaien de twee enorme deuren open, gevolgd door de wachtmeester die met vol volume roept: Geef acht!’. Ik schrik me een ongeluk en val bijna om, waarop de twee wachten heel kort moeten lachen, om daarna hun gezicht meteen weer strak in de plooi te houden. Ach ja. Je doet dit niet elke dag.
Bij binnenkomst maak ik nog even gebruik van het toilet. Na ja, toilet: een prachtig gedecoreerde poederkamer, zoals je alleen in films ziet. Ik ben beland in een sprookje: fantastisch. Eenmaal in de ontvangstruimte maak ik kennis met de andere genodigden: een bont gezelschap mensen, die om uiteenlopende redenen in de belangstelling hebben gestaan. Onder meer Diederik Samson, Gerard Ekdom, Trijntje Oosterhuis en Mattijs van Bergen zijn aanwezig.
En dan is het grote moment daar: het toen nog prinselijk paar maakt hun entree. Het is een magisch moment: om ze van zo dichtbij mee te mogen maken en je voor te stellen. Dan kom ik er ook nog achter dat ik naast Willem-Alexander mag plaatsnemen! Leuk detail: ik ga zitten, en mijn stoel wordt aangeschoven door een lakei. Die knijpt mij licht in de schouder: is het een oude bekende uit Spakenburg, die vroeger bij mij in de buurt woonde.
Daar zit ik dan. Naast toen nog Prins Willem-Alexander. Hij is een geweldige gastheer, die het gesprek op een levendige en heel natuurlijke manier op gang houdt. Hij heeft humor, is belangstellend en weet ons als tafelgenoten meteen op ons gemak te stellen en aan elkaar te verbinden. Het was zó inspirerend. Op een gegeven moment vraag ik de Prins of we hem ook vragen mogen stellen. ‘U mag alles vragen, of ik ook op alles antwoord geef, is een tweede’, antwoordt hij. Uiteindelijk geeft hij overal een antwoord op.
Tijdens de koffie neemt Prinses Máxima plaats aan onze tafel. Ook zij is sprankelend, complimenteert mij met mijn outfit. Ik geef haar aan dat zij een icoon is van de mode, en dat we daar zo trots op zijn. Nadat zij opmerkt dat haar favoriete ontwerper Natan meent dat de Nederlandse vrouw momenteel beter gekleed is dan de Belgische vrouw, uit ik toch mijn lichte twijfel. Voordat ik het weet, flap ik eruit dat ik het soms jammer vindt dat Nederlandse vrouwen meestal voor een sportievere look kiezen. ‘Maar Maggy, dat kan toch niet anders in dit land, wij fietsen en doen boodschappen en brengen de kinderen naar school. Dat kan toch niet op deze schoenen’, waarop ze naar haar prachtige hakken wijst. Geweldig!
Om 14.30 uur is het sprookje voorbij. Intens blij en bevoorrecht dat ik dit heb mogen meemaken, rijd ik naar huis. Alle vier mijn ramen open: even de wind door mijn haren voelen en mijn hoofd leeg maken. Thuis wachten mijn moeder en Wouter. Wat een dag!
