Een barre tocht
“Mag, wanneer ga je weer bloggen?” Die vraag is me de afgelopen tijd vaak gesteld. Meestal antwoordde ik dan dat ik dat niet meer zou gaan doen. Mijn gedachten van de afgelopen maanden waren echt niet altijd positief en het leek me dan ook niet tof om die met jullie te delen. Als ondernemer heb ik in mijn carrière best veel pieken en dalen meegemaakt. Maar de situatie van het afgelopen jaar? Die was echt bizar, ik ervoer het als een vrije val.
Niet alleen de hoge bergen
Meestal deel ik mijn hersenspinsels zonder problemen hier op de blog. Maar even heel eerlijk: als ik mijn gedachten van de afgelopen maanden met je had gedeeld, dan hadden jullie gedacht dat ik antidepressiva op tafel had staan en aan de speed was. En dus is het op dit stukje van het internet maandenlang stil geweest.
Totdat ik vandaag besloot: waarom niet?
Iedereen mag toch weten hoe het is om nu ondernemer te zijn? Ik hoef toch niet geheimzinnig te doen over dat wat ik denk, voel en ervaar, ook niet als het zwaar en lastig is? Waarom is er dan zo’n drempel om je diepe dalen te delen, terwijl we wel massaal over onze hoge bergen praten?
Ik vind het altijd heerlijk om mijn gedachten op papier te zetten aan het eind van een drukke dag. Het creëert orde in mijn hoofd en ik schrijf mijn gevoel van me af, zodat ik – meestal – goed slaap. Dat doe ik al jaren. Echt járen. Ooit als ik met pensioen ga, deel ik mijn memoires misschien wel. Wedden dat het een bestseller wordt!
De afgelopen tijd schreef ik ook – heel veel. Maar dit keer puur voor mezelf. Zodat ik deze C-periode in mijn carrière niet zou vergeten (alsof ik deze periode ooit zou kunnen vergeten). Want heel eerlijk? De afgelopen periode herkende ik mezelf haast niet. Ik was niet de Maggy die altijd barst van de ideeën en wilde plannen. Die niet bang is om te ondernemen en om zelfs de allergrootste risico’s te nemen.
Klaar voor de ride?
Het dal was dus zwaar en soms twijfelde ik of ik er wel uit kon komen. Maar heel langzaam, gestaag, zoekend, aangemoedigd en met groeiend vertrouwen begon ik aan mijn klim uit het dal. Onderweg merkte ik dat het klimmen me niet moe maakte maar juist energie gaf. Juist omdat ik steeds voelde “deze klim is de moeite meer dan waard!”. De berg was hoog, en ook al is mijn conditie optimaal, de klim omhoog ervoer ik als eenzaam, vermoeiend en zwaar. Noem het gerust een barre tocht.
En nu? Nu sta ik op die hoge berg. Ik heb hem beklommen en ben veilig aangekomen! Ik was even vergeten hoe het voelt als je inspanning wordt beloond, de euforie, het gevoel; wat een kick! Want nu – kijkend vanaf die berg – zie ik de wereld aan mijn voeten. Althans, zo voelt het.
Weg wolken, weg vermoeidheid, weg pijn van het klimmen. Oké, de blaren zitten nog op mijn hielen en de pleisters van het klauteren nog op mijn vingers. En ik voel overal spierpijn. En toch…toch kan ik je niet zeggen hoe het voelt om hier te staan.
Dank je wel!
Het was in alle opzichten een zware periode voor veel ondernemers, met name voor de horeca en de retail. De vrije val, twijfel, angst en het gebrek aan perspectief waren heftig. Maar als ik nu terugkijk heeft deze periode mij niet verlamd. Het heeft mij juist het tegenovergestelde gebracht: immens veel zin in de toekomst, plannen maken en vooruitkijken.
Ik wil iedereen bedanken die het mogelijk heeft gemaakt dat ik weer stevig boven op de berg sta. De aanmoedigers, de positievelingen, degenen die luisterden en die mij moed gaven. De pleisterplakkers, de waterdragers en de coaches die me de techniek van klimmen hebben geleerd. Maar vooral jullie, mijn lieve klanten. Het voelt alsof jullie verdeeld over de berg stonden en mij bleven aanmoedigen om boven te komen.
Dank je wel voor al je support, geloof, vertrouwen en gunnen!
Liefs,
Maggy
