We hebben vakantie. Ik zit op de veranda van ons terras van ons Portugese huisje in de bergen bij Lissabon. Onze vakantie brengen we door met vrienden. Wij met ons jongens gezin, zij met hun meiden gezin. Gaat al jaren goed! We proberen ieder jaar weer een mix te vinden tussen cultuur, stappen en uitgaan (voor onze pubers), winkelen, actief zijn en familietijd (keezen, hartenjagen, lekker eten en goede gesprekken).

Vanavond is zo’n avond dat ik me afzonder. Geen zin om te praten, nagenieten van de dag, en heerlijk lezen.

Ken je dat gevoel? Je even afzonderen en in je eigen wereld verdwijnen? Ik heb dat af en toe nodig. Ik pak dan mijn boek en lees (het overgewicht in mijn bagage zit niet in kleding, maar in boeken – en nee ik hou niet van een e-reader-. )

Ik luister naar mijn jongens die op de achtergrond fanatiek aan het spellen zijn, ik hoor de krekels, zie de lichtjes in de bergen, geniet van mijn glaasje port en voel me intens gelukkig.

En op het moment dat ik dit voel vraag ik me oprecht af wat er nodig is om dit gevoel meer te hebben of om dit gevoel vast te kunnen houden.

Ik ben een dankbaar mens, tel mijn zegeningen dagelijks, en mijn glas stroomt meestal over. Maar toch knaagt ’t nu even. Waarom kan ik dit gevoel niet voor altijd vasthouden en meenemen. Wat is er vanavond zo bijzonder dat ik zo intens geniet van “niets”. Waarom leggen werk, beslommeringen en zorgen soms zoveel beslag op mijn leven dat ik niet meer stil sta bij de unieke, kleine geluksmomenten.

Mijn gedachten dwalen af naar Spakenburg. Onze lieve Marijke verloor vrijdag haar lieve vader. Een bijzondere man die genoot wanneer zijn gezin genoot. Een man die nooit op de voorgrond aanwezig was en juist daardoor zo belangrijk was voor zijn gezin.

En weer -of juist nog meer- besef ik dat geluk verstopt ligt in heel veel kleine, onzichtbare momenten. Een glimlach, een gesprek, een zonnestraal. Maar bovenal ligt geluk heel dichtbij…in jezelf.

Ik hoop dat jij de komende weken stil mag staan, mag genieten, mag ervaren wat rust met je doet. Dat je bij mag tanken en op mag laden. En vooral dat je naar huis gaat met het voornemen om nog meer te genieten van de kleine dingen van het leven.

Het succes van MAGGY’S is te danken aan de inzet van ongelooflijk veel mensen. Daarom verdienen zij in ons verjaardagsjaar een spotlight-moment. Vandaag stellen we je voor aan Marjolein Mesman, eigenaar van Cube Retail, dat is gespecialiseerd in trainingen & opleidingen voor retailers.

Welke band heb jij met Maggy?

“We hebben elkaar ontmoet via Euretco Fashion, een service-organisatie voor winkels. Pak ‘m beet 10 jaar geleden. Maggy wilde toen met haar team naar een ander, hoger niveau ontwikkelen. Via mijn bedrijf is Michelle met een traineeship gestart, waarin ik zowel Michelle als Maggy heb gecoacht. Je hebt dan best veel en intensief contact met elkaar. Doordat we al heel veel jaren samenwerken is een soort zakelijke vriendschap ontstaan. Het mooie is dat de inspiratie ook wederzijds is. Wij delen veel, en Maggy deelt veel. Ik mag haar graag raadplegen: wat zij nodig heeft om als ondernemer verder te groeien en te bloeien.”

Wat vind jij zo goed aan MAGGY’S?

“Haar ongelooflijke wens en wil om te blijven leren en te ontwikkelen. Als ondernemer, én als mens. Dat is echt haar sterkste kracht en dat zie je in alles terug bij MAGGY’S. Mag en haar team zijn continu bezig om het beter te doen, anders te doen, te verrassen en te blijven ontdekken. De hoofdvraag – hoe zij het met z’n allen nóg leuker kunnen maken voor hun klanten – is voortdurend top of mind. Dat maakt MAGGY’S zo enorm krachtig. Maggy zelf is ook niet bang om te ondernemen. Ze doet het. En dat brengt haar ook succes. En ze is natuurlijk ook een bijzonder hartelijk mens, die echt goed wil doen voor de mensen om haar heen.”

Kun je een leuke herinnering delen?

“De teamdag van twee jaar geleden. Maggy liet toen het hele team ‘arresteren’ door de politie. In een geblindeerd politiebusje werden ze ontvoerd naar de sportschool waar Maggy altijd haar bokstrainingen doet, waarna we allerlei trainingen deden. Zo bizar als deze teamdag begon, zo bleef het de hele dag. We haalden iedereen uit hun comfortzone. Dat leverde zoveel op! Er borrelden andere gedachtes op, werden andere stappen gezet. Voor alle medewerkers betekende het een mega-stap in het zijn van een team. Briljante actie dus. Ik zal nooit dat gezicht vergeten van Maggy toen dat politiebusje eraan kwam: een mix van triomfantelijkheid en toch ook een beetje angst, beduusdheid – ik kon het kleine stemmetje in haar hoofd bijna horen: Mag, nu ga je toch echt te ver’. En dan uiteindelijk die stralende lach toen ze besefte dat het goed zat.”

Wat wens je Maggy toe?

“Dat ze de drijfveren die haar als ondernemer en mens zo bijzonder maken, blijft behouden. Daarin passen ook alle angstige, moedige en spannende momenten. Haar grote wens is een MAGGY’S zonder Maggy. Daar hebben we het vaak over: omdat het ook mijn wens is om een Cube Retail te hebben zonder ‘Marjolein Mesman’. De vraag of dat mogelijk is, daar kom je alleen nooit uit. In dat opzicht zou ik haar ook rust toewensen. Dat het onderweg zijn naar welk eindpunt dan ook, ook een plek is waar je rust kunt voelen.”

Maggy over Marjolein: Marjolein durft me kritische vragen te stellen en houdt me regelmatig een spiegel voor. Als ik iets aan haar vraag krijg ik nooit antwoord. Ze leert me (nog steeds) om zelf op zoek te gaan naar het antwoord. Ik ben als mens en als ondernemer door haar gegroeid en daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven!

Het succes van MAGGY’S is te danken aan de inzet van ongelooflijk veel mensen. Daarom verdienen zij in ons verjaardags-jaar een spotlight-moment. Vandaag stellen we je voor aan Astrid van Gorp, styliste en event-organisator.

Hoe lang ken je Maggy?

“Alweer zeker 10 jaar. Ik had toen ook een agentschap en verkocht het merk Airfield. Ik zie nog haar knalgele busje staan op de parkeerplaats van het Confectiecentrum in Amsterdam. Maggy wilde Airfield heel graag in haar winkel. Ik vond dat toen niet zo passen. MAGGY’S was toen veel meer casual en een tikkie klassiek. Toch overtuigde ze mij, zoals alleen Maggy dat kan. Wel moesten we in het begin heel erg aan elkaar wennen. We hebben een soort natuurlijke frictie. Dat leidt soms tot pittige discussies. En juist dat vuur tussen ons, heeft ertoe geleid dat we nu zo’n hechte band hebben.”

Wat vind jij zo goed aan MAGGY’S?

“Wat ik echt reuze knap vind, is dat je de energie die Maggy zelf heeft, meteen voelt als je de winkel binnenstapt. Ze brengt haar kracht over op haar team en daar wil je als shopper gewoon bij horen. Eerlijk gezegd is het niet de winkel waar ik het vaakst koop, wel waar ik het liefst kom. Ik heb niet echt een makkelijke maat en het aanbod daarvan is beperkt. Dat zou wat mij betreft wel een verbeterpuntje zijn ;-), Haha.”

Jij verzorgt ook de styling van MAGGY’S shows, toch?

“Dat doe ik nu zo’n 6 jaar. En dat is een cadeau om te doen! Laatst hoorde ik Maggy tegen Anja zeggen: ‘Weet je nog dat wij vroeger dachten dat we dat beter konden, die shows stylen?’. Een mooi compliment. Voor die tijd had ik daar ook altijd discussies over met haar: een collectie inkopen is écht anders dan een modeshow stylen. Dat is een vak apart. Het leuke is dat Maggy dat dan ook direct toegeeft: als je met haar samenwerkt, laat ze jou in je waarde. En gelooft ze ook echt in jou en de toegevoegde waarde die je te bieden hebt.”

Kun je nog een leuke herinnering delen?

“Heb je even? Ik heb er ontelbaar veel. De laatste jubileumshow met het diner erbij had Maggy geen stem meer. Dat is natuurlijk verschrikkelijk! Zo’n show moet toch gepresenteerd worden en dat nam ik toen maar over. Liep ze de hele tijd achter me aan om aan te geven wat ik nog meer moest zeggen. Ik kon haar alleen echt niet verstaan. Dat was zó grappig. En die keer dat we de fotoshoot deden voor haar magazine. Een van de plekken waar we de foto’s maakten, was het zwembad van sportclub De Pelikaan. Op een gegeven moment zei ik: ‘Maggy, je moet gewoon het zwembad in worden gegooid’. Die kop die ze toen trok! Alsof ik gek was geworden. Onvergetelijk. ‘Okay’, zei ze. En tóch deed ze het. Dat vind ik ook zo leuk aan haar: dat ze altijd het randje opzoekt en in is voor een beetje gekkigheid.”

Wat wens je Maggy toe?

“Dat ze heel veel creativiteit blijft houden in haar werk. En dat ze met de winkel nog iets geks ernaast bedenkt. Iets wat aansluit bij de winkel en de merk-uitstraling die ze met haar Facebook, Instagram en blogs bereikt. Zodat MAGGY’S internationaler kan worden. Als mens wens ik haar gezondheid toe. Ik weet hoe belangrijk haar lijf voor haar is. En verder moet ze vooral blijven wie ze is: haar energieke, soms stuiterbollende gekke zelf.”

Maggy over Astrid:

“As is een heerlijk mens; ongecompliceerd en oprecht; ik weet wat ik aan haar heb. Haar liefde voor ons vak is bijzonder en inspirerend.”

Zo’n 5 jaar geleden begon ik met blogs. Het schrijven van deze kleine verhalen, is voor mij een manier om heel veel te delen met jullie. Over MAGGY’S en over mijzelf. Mijn blogs hebben daarom altijd een persoonlijke lading. Maar ik vertel natuurlijk niet altijd alles. Onderwerpen als verdriet, gevoelens van onmacht. Die deel ik niet… Tja, wie zit daar op te wachten, denk ik dan.

Vandaag deel ik die gevoelens wel. En dat heeft een bijzondere reden.

Het is vrijdagavond. Samen met mama ga ik naar de kapper voor haar wekelijkse bezoek. Prachtig ziet ze eruit. Verzorgd, mooie kleding aan en een lieve, dankbare glimlach op haar gezicht. Ze geniet van dit soort uitjes. En ik geniet ervan haar zo gelukkig te zien. Haar zo gelukkig te kunnen maken.

Als je ‘het’ niet weet, zie je een moeder en een dochter die samen aan het genieten zijn. Er is niets te zien. De realiteit is helaas anders.

Na ons vrijdagavondritueel breng ik haar naar ‘huis’. Haar ‘huis’ heeft een deur, die ze zelf niet kan openen. De deur van haar “huis” gaat altijd op slot. En haar kamer bevindt zich op een gesloten afdeling in een verzorgingshuis. Het is een liefdevolle omgeving. Er werkt een team wat er alles, maar dan ook alles aan doet om haar en alle andere bewoners gelukkig te maken. Vandaag is mama bij ‘thuiskomst’ niet gelukkig. Ik breng haar naar haar kamer en ik zie haar verdriet. Ze is bang. De tranen rollen over haar wangen. Ze is niet meer machtig om te vertellen wat ze voelt. Haar ogen kijken een vreemde gloed. Dan kijkt ze me smekend aan en vraagt: “Mag ik alsjeblieft mee naar jouw huis?”.

Mama heeft Alzheimer. Deze dementie-ziekte begon jaren geleden. Heel geleidelijk. En heel vilein.

Een sterke vrouw. Een positieve vrouw. Daadkrachtig. Een vrouw die nooit bij de pakken neer zit. De zware tegenslagen in haar leven aanvaardde ze in geloof, nooit opstandig. Toen Alzheimer in haar leven kwam, veranderde ze langzaam. Stap voor stap brak deze ziekte haar persoonlijkheid af. Kwam er haar angst en onrust. En liet hij haar vergeten. Elke keer weer meer.

Mama speelt een grote rol in mijn leven. Zij geeft mij onvoorwaardelijke liefde. Als kind leerde ze mij de regels van het leven. Ze stimuleerde me om altijd goed voor mezelf te zorgen. Onafhankelijk te zijn. Als puber clashte ik elke dag met haar. Als volwassen vrouw begreep ik haar beter, en zij mij. En stond ze achter elke stap die ik zette.

Haarscherp herinner ik me het moment dat ik haar vertelde ‘Mama, ik ga een winkel beginnen’. Ik was voorbereid op kritische vragen. Niets van dat alles. Vanaf dag 1 geloofde ze in mijn plan en motiveerde ze me juist deze stap vooral te zetten: “Dit kun jij. Doen lieverd. Wie niet waagt, zal ook nooit winnen!”.

In het begin was mijn moeder intens betrokken bij mijn bedrijf. Ik nam haar weleens mee op inkoop.

Jarenlang deelde ik alle leuke ervaringen met haar. Mijn successen. En mijn zorgen. Jarenlang poetste ze mijn winkel. En ging er geen dag voorbij of ze kwam langs. Tot het dus niet meer ging.

Voor mij is Alzheimer een ziekte, waarbij ik niet heel veel anders kan doen dan toekijken, mijn liefde kan geven en vooral moet accepteren dat de rollen omdraaien. Hoe moeilijk dat ook is.

Juist daar wringt het bij mij. Hoezo niets doen?! Ik wil wél wat doen. En dus ga ik wat doen.

Op zaterdag 2 juni organiseer ik namens MAGGY’S een grootse inzamelingsactie voor Alzheimer Nederland. Ons doel? 20.000 euro binnenhalen voor Alzheimer Nederland en het Alzheimer Café Bunschoten-Spakenburg, dat dit jaar haar 10-jarig bestaan viert.

We gaan dit doen met een Spinningmarathon op het Oostpoortplein, dat naast MAGGY’S ligt. Vanaf 8.00 uur beginnen we met spinnen en dat gaan we de hele dag door doen, tot 18.00 uur. In samenwerking met Boutique Studio C. De dag van onze Spinningmarathon heeft als thema ‘Vergeet Mij Niet’. Dat thema komt in allerlei vormen terug. Alle info hierover vind je op de speciale site: www.vergeetmijniet-maggy’s.nl

Wil je niet mee spinnen en wel graag een gift doen? Dat kan op rekeningnummer: Vergeetmijniet-Maggys – NL20RABO0328915734

Zal onze inzamelingsactie verlichting brengen en mama beter maken? Nee, zeker niet. Vooralsnog is er geen geneesmiddel voor deze ziekte. Toch heeft Alzheimer Nederland zich als doel gesteld om deze slopende ziekte onder controle te krijgen. Daarvoor is veel geld nodig voor onderzoek. Daar kan ik wel voor zorgen. En dat doe ik het liefste met zoveel mogelijk mensen samen en ook met jullie. Want samen weten we veel meer en kunnen we veel meer bereiken.

Liefs Maggy

Het succes van MAGGY’S is te danken aan de inzet van ongelooflijk veel mensen. Daarom verdienen zij in ons verjaardags-jaar een spotlight-moment. Vandaag stellen we je voor aan Wouter Hopman, echtgenoot van Maggy.

Hoe lang kennen jullie elkaar al?

“Ruim 27 jaar, waarvan we 25 jaar zijn getrouwd. Dat gaan we in november vieren!”

Wat dacht je toen Maggy je wakker maakte op een avond in 1997 en riep: “Wouter, ik ga een modezaak beginnen?”

“Dat is Maggy ten voeten uit, als ze ergens vol van is, deelt ze dat. Timing denkt ze echt niet over na, nog steeds niet. Die timing had ze die bewuste avond in 1997 ook niet. In haar enthousiasme stond ze naast ons bed te springen en haar idee te vertellen. En heel eerlijk, ik moest wel even nadenken over dit impulsieve besluit. De stap om al onze financiële zekerheden op te geven en een winkel te beginnen vond ik heftig. Toch heb ik nooit een seconde getwijfeld. Vanaf de eerste dag wist ik ‘dit gaat haar lukken’!

Wat veranderde er in jullie leven door deze stap?

“Er veranderde veel. Maggy had een goede baan die ze per direct opzegde. Dat hield in dat we gingen leven van mijn salaris. En dat was best even wennen. Van 2 salarissen gingen we naar 1 salaris. We hadden veel vrije tijd en ook die leverden we in. We gingen sparen en echt ‘zuinig’ leven. Geen traiteur meer zoals we gewend waren, maar zelfgemaakte tonijnsalade. Restaurants werden vervangen door etentjes thuis. We gingen minder uit maar vierden feestjes in ons eigen huis. En het mooie was, we genoten ervan, kwamen niets te kort. We wisten waar we het voor deden. Na een jaar opende dan eindelijk de winkel. En geloof me, dat was een heel spannend moment.”

Hoezo?

“Toen kwam het eropaan. En… bleek de praktijk toch best zwaar. In die beginjaren hebben we onze zorgen gehad. Maggy werkte keihard. Was dag en nacht in haar winkel bezig. Mens, waar haal je de energie vandaan, dacht ik zo vaak. Ook zaten er soms seizoenen tussen die niet voldoende waren. En als je dan de bank in je nek hebt hijgen… Maar in het vierde jaar kwam het omslagpunt. Begon de stijgende lijn in te zetten. En die is eigenlijk nooit meer opgehouden.”

Hoe ondersteun je Maggy in haar droom?

“Ik ben een man van weinig woorden. Treed niet graag op de voorgrond. Maggy betrekt me wel in veel dingen, ze vindt mijn mening belangrijk. Op die manier ben ik altijd betrokken. Ik hoef maar naar haar te kijken en ik weet al wat ze denkt. Ik weet nog dat ze een grote modeshow organiseerde in de kelder bomvol dames die kwamen voor een gezellig avondje uit. Plotseling viel de stroom uit. Het was echt pikdonker. Ik trof haar op het moment dat ze haar gasten gestructureerd en -naar het leek- rustig naar boven begeleidde. Maar ik las totale paniek in haar ogen. Op dit soort momenten kan alleen ik haar rustig krijgen. Gewoon door er te zijn!

Het mooie van onze relatie is dat we elkaar volledig de ruimte geven en elkaar accepteren zoals we zijn. Maggy runt de zaak en is 100% ondernemer. Ik zorg ervoor dat thuis alles door blijft draaien. Ik ben er ‘gewoon’ altijd voor haar.  MAGGY’S is inmiddels ‘onze’ winkel en ik draag daar graag mijn steentje aan bij. Ik zorg voor het onderhoud van de winkel en help in drukke tijden ook mee uitpakken. Waarom niet? Maggy vind mijn hulp nooit vanzelfsprekend, is altijd dankbaar en laat dat ook blijken. We zijn samen gewoon een topteam.”

Waarom bewonder je Maggy?

“Maggy is knap, werkt hard, en toch is ze er altijd voor mij en onze jongens. Wij staan altijd op nummer 1. Wat haar als mens typeert, is ze ook als onderneemster: als ze ergens in gelooft, gaat ze er vol voor. Wat ik echt heel knap vind, is dat ze van tevoren al weet wat eraan komt. Haar gevoel klopt vaak. Met dat gevoel heeft ze een prachtig bedrijf opgebouwd. Dat maakt me heel trots.”

Wat wens je Maggy toe?

“Veel gezondheid en geluk. Een leuk, fijn en liefdevol leven, gevuld met gezelligheid, met onze kids, familie en vrienden.”

Maggy over Wouter:

“Ken je het nummer van Paul de Leeuw, jij bent de vleugels van mijn vlucht? Nou dat!”